PODSTAWY TEORII METEOROLOGII

TEMAT:     Wiatry wyższego poziomu.

Temat powiązany jest z: wiatry,  wiatry warstwy granicznej

WARTO RÓWNIEŻ PRZECZYTAĆ I ZOBACZYĆ

 Wiatr statyczny.

                  Powietrze jak tylko zostanie wprawione w ruch (za sprawą siły gradientu barycznego) zaczyna działać na nie siła Coriolisa zakrzywiając tor jego ruchu (prostopadły do izobar) w prawo na naszej półkuli (w lewo na półkuli pd.).

                     Wraz ze wzrostem prędkości wiatru, zakrzywienie toru ruchu wzrasta do momentu kiedy siła Coriolisa zrówna się z siłą gradientu barycznego. Od tej chwili wiatr zacznie wiać równolegle do izobar. Taki wiatr nazywamy statecznym.

                 Wiatr ten często nazywamy teoretycznym, gdyż w rzeczywistości warunki w jakich powstaje występują niezmiernie rzadko. Najbardziej zbliżone warunki panują dopiero w górnych warstwach troposfery (dlatego wiatr ten zaliczamy do wiatrów wyższego poziomu).

 Prąd strumieniowy,

                   to niezwykle silny prąd powietrza występujący w wyższych warstwach atmosfery (na wysokości 10-15 km). Prąd ten osiąga długość nawet kilku tysięcy kilometrów, jest szeroki na setki kilometrów a jego wysokość (grubość) to zaledwie kilka kilometrów. W obszarze prądu strumieniowego wyróżnić można tzw. linie strumieniowe - są to lokalne maksima prędkości wiatru przekraczające nawet 160 węzłów (300 km/h). Powietrze przedostając się w obszar linii strumieniowych przyspiesza, a poza tym obszarem - zwalnia. Te przyspieszenia i zwolnienia w połączeniu z krzywizną prądu strumieniowego powodują, że w jednych miejscach powietrze tworzy coś na wzór sterty (konwergencja), a w innych rozchodzi się (dywergencja).

                    Prąd strumieniowy występuje tam gdzie różnica temperatur powietrza jest największa. Zimą, arktyczne i zwrotnikowe masy powietrza prowadzą do powstania takiej dużej różnicy temperatur, a to w rezultacie objawia się silnym prądem strumieniowym. Natomiast latem, kiedy różnice temperatur nie są już tak znaczne prąd strumieniowy słabnie.

                    Podobnym zjawiskiem są niskie prądy strumieniowe; występują one na wysokości ok. 300 m od powierzchni ziemi z prędkością wiatru często przekraczającą 80 km/h. Zazwyczaj powstają według następującego scenariusza: po zachodzie słońca przy spokojnej i bezchmurnej pogodzie atmosfera zaczyna się ochładzać i często dochodzi do inwersji termicznej - chłodne powietrze na większych wysokościach jakoż że cięższe zaczyna opadać, a cieplejsze powietrze niejako "usadawia" się na jego miejscu. Warstwa inwersyjna zachowuje się zaś jak gładka powierzchnia, a to powoduje że wiatr ponad nią osiąga tak duże prędkości.

 
Stronę opracowano dzięki życzliwości i za zgodą autora :